In de jaren dat mijn ouders in Batalha woonden, hebben we veel van Portugal gezien. Van de Serra da Estrela in het noorden, tot de Alentejo in het zuiden – en veel ertussenin. Maar mijn favoriete plek, waar ik altijd even naar toe moet, is Nazaré.
Nazaré is een oud vissersdorp, niet ver van Batalha. De vissers en hun vrouwen lopen er nog in traditionele kleding. Vooral de dameskleding is opvallend. De vrouwen dragen (zoals de legende zegt, ik heb het niet gecontroleerd) maar liefst zeven rokken over elkaar. De rokken zijn veelkleurig en kort, tot op de knie en daaronder dragen ze dikke sokken in een soort kleppers, die vreemd genoeg altijd te klein lijken. Comfortabel lijkt het me niet, maar de vrouwen lijken het met trots te dragen. Naarmate de vrouwen ouder zijn, dragen zij minder rokken. Weduwen gaan geheel in het zwart gekleed.
In de zomer kun je beter niet naar Nazaré. Dan staat het strand vol met gekleurde tentjes en liggen de mensen als haringen in een ton naast elkaar. Maar in het voor- en najaar, dan is het strand leeg en hebben de metershoge golven en de vele meeuwen vrij spel. Dat geeft een indrukwekkend schouwspel. Ook biedt het strand dan ruimte aan de sardientjes en andere visjes, die op grote rekken gedroogd worden.
Misschien is het allemaal een beetje Volendam op zijn Portugees – het aantal souvenirwinkeltjes is in elk geval groot genoeg – maar toch doet het authentiek aan. Voor mij is het altijd even thuiskomen.
Er werd mij daar verteld dat de vissersvrouwen als hun man voor een week uitvaart zich in één rok en zes (gekleurde) onderrokken kleden. Na elke dag op zee een onderrok minder, zodat ze na een week hun man goed welkom kunnen heten. Als ze me bedrogen hebben, was het toch aardig uitgevonden.