“Moradia. T2 com quintal” vermeldt de website van de makelaar. Echt een traditioneel Portugees huisje, voor de liefhebber. Gelegen in Vale de Santiago. Karakteristiek met rood pannendak. Wit pleisterwerk. Blauw geschilderde kozijnen. Dito gekleurde trasramen boven het maaiveld.
Heel pittoresk, 63 m2, formaat flinke schoenendoos. Met achtertuin van 107 vierkante meter. Gebouwd op een taartpunt, aan twee kanten begrensd door doorgaande wegen.
Tuut-tuut-tetuut, meldde de iPad.
Bleek een mailtje te zijn binnengekomen. Aha, een berichtje van Rita in m’n inbox. Rita, de oma van onze kleinzoons. Samen met opa Dick naar Portugal geëmigreerd. Als bijlage het aanbod van Remax. De vraag erbij: een huisje voor jullie?
Schilderachtig
Haarscherp als een verstilde foto. Op mijn netvlies verschijnt het beeld. Van oma Rita’s witte casa, in een groen dalletje, omringd door heuvels. Net een beschermende hand. Schitterende ligging.
Een gebied op de grens van Alentejo en Monchique. Op steenworp afstand van Serra de Monchique. Die adembenemende achtertuin van de Algarve. Met z’n groene heuvels bedekt door subtropische vegetatie.
Aanprijzing
Opmerkingen van collega’s, indertijd. Gewend geraakt eraan. Dacht dat jullie een tweede huis hadden in Portugal. Niet dus. Opmerkelijk blijkbaar, geen buitenlandse stek. Kennelijk een must als je meermalen per jaar naar het Iberisch schiereiland afreist.
Juichend die tweedehuisadvertenties. Met ronkende teksten. De Algarve is populair met het beste klimaat van Europa. Pluspunt, een van de laagste Europese criminaliteitscijfers. Aanlokkelijk voor tijdelijke of permanente vestiging. Kom naar het Californië van Europa.
Dubben
Zo’n huisje in de Alentejo. Tja, daar moet flink wat aan gebeuren. Wil je het bewoonbaar maken. Naar hedendaagse woonwensen. Maar wat, als je verslingerd bent aan golf in de Algarve. Onverbeterlijk lui en verwend met luxe hotelaccommodaties die je helemaal in de watten leggen!
Een verbouw- en verhuiscircus opstarten voor die paar, nou ja oké dan. Hooguit negen weken per jaar? Emigreren naar Portugal zit er voor ons niet in. Hoeft natuurlijk ook niet per se.
Geen misverstanden hoor. Ach ja, familieomstandigheden. Vreugdevol om er te zijn. Het gevoel van thuiskomen. Om er permanent te gaan wonen, dan trap ik bijna automatisch op de rem.
Onze zoon reageerde enthousiast op Rita’s suggestie. Gek genoeg blikken hij en ik elk seizoen in het rond. Begerig speurend naar bordjes met het woord Vende erop. Hij kijkt allang niet meer op van m’n terughoudendheid. Pa, altijd wikkend en wegend. Dat heb je met zo’n eeuwige twijfelaar.
Dralen
Kattenpis, bepaald niet. Wat ze in de Algarve ervoor vragen. Vergeleken bij de Alentejo. Een familiehuis, met voldoende slaapkamers. Voor de hele club, de kleinkinderschare incluis. Ruime living, woonkeuken en zwembad. Dat zou mij wel aanstaan.
Natuurlijk, ik weet het wel. Gewoon onvergelijkbare grootheden. Een manke vergelijking, joh. Die T2, com quintal of een villa met alles erop en eraan. Tja, dan gaat ’t bij mij weer onmiddellijk van wikker-de-wik. Een half miljoen euri neertellen. Vooruit, voor dertien weken per jaar?
Dat gaat ’m echt niet worden, hoor. Droom maar lekker verder. Indachtig de slogan van de Media Markt: ik ben toch niet gék! Hoewel: Uma casinha junto ao mar? Zeg nooit, nooit. Voorlopig negeren die bordjes: Vende.
En dan nog zo vaak mensen over de vloer krijgen die roepen: IK zou het niet kunnen, hoor, mij te eenzaam! Hoezo eenzaam, de app bij de hand en Nederlandse televisie en zoveel dieren en bloemen om van te genieten. Bovendien heel veel leuke ondernemender vrienden uit alle windstreken, allemaal lekker relaxed. Oké, de kinderen kunnen niet op de koffie komen, maar wel heerlijk op vakantie. Opa Rob en oma Marion: vliegen is zo fijn!