Mijn eerste ervaring met de Algarve was desastreus. Met een vriend kwamen we al liftend vanuit de Alentejo in Albufeira aan. Nu is de Alentejo een oase van stilte en rust en Albufeira begon destijds al de allure te krijgen van het Benidorm van Portugal. Net aangekomen ging ik meteen weer aan de andere kant van de weg staan en zei tegen mijn vriend Roberto; ‘Ik lift terug, I want to get the H out of here!’.
Ik was er destijds van overtuigd dat dit mijn eerste en laatste bezoek zou zijn aan deze streek. Soms lopen dingen anders dan je denkt. Toen ik de liefde van mijn leven tegen het lijf liep, die interesse had in een huis, nota bene gelegen in West-Algarve, kon ik niet vermoeden dat dit in korte tijd mijn meest favoriete woon- en werkomgeving zou worden.
Er is haast bij de verkoper. Binnen ‘no time’ sta ik op een plek met magistraal uitzicht over de Algarve en de Atlantische Oceaan met een deadline van 3 dagen: Hier wonen of niet!
Ontdekken
Nu woon ik er alweer een kleine 5 jaar en bestier samen met mijn man een B & B in het weelderige Serra de Monchique. De Algarve heeft zich geopenbaard als één grote schatkist waar elke keer weer iets nieuws valt te ontdekken aan natuurschoon en verrassende dorpjes. Als kinderen in een snoepwinkel wandelen mijn man en ik, eerst nog met kaart maar al snel onze neuzen volgend, om onze omgeving te verkennen.
Onze Casa staat op de zuidelijke helling van de berg Foia, het hoogste punt van de Algarve, omgeven door beschermd natuurgebied met subtropische begroeiing. Het vulkanische berggebied bevat veel natuurlijke bronnen. Zo hebben wij onze eigen watervoorziening met zuiver mineraalwater direct uit eigen bron. Dit water wordt overal voor gebruikt, zelfs als drink-, douche- en zwemwater.
Het voordeel van de hoge ligging van ons huis is het prachtige uitzicht over de kustlijn. Met het blote oog zie ik de Ferry op zondag en donderdag wegvaren naar Madeira.
Monchique
Wij wonen 5 kilometer verwijderd van het pittoreske stadje Monchique met zijn witte muren en karakteristieke schoorstenen, waar smalle straatjes verrassende uitzichten bieden op de bergruggen. Monchique heeft nog een relaxte en authentieke sfeer, die doet denken aan vervlogen tijden terwijl men kan genieten van alle moderne voorzieningen. In het begin misten wij onze koffieroom Anne en Max in Haarlem. Al snel vonden wij een soortgelijke tearoom in de hoofdstraat met bagels, huisgemaakte taarten, verse sappen, zuivere koffie en thee van kruiden uit eigen tuin.
Geuren en kleuren
Wat mij destijds het meest opviel, was dat onze omgeving een weldaad was en is voor de zintuigen. Zelfs in winter raak je bezwangerd door de heerlijke geuren van de eucalyptusbomen, rozemarijn, de steenroos en lavendel. Het gehele jaar door staan bomen en planten in bloei. Daarbij nog het sterke zonlicht dat prachtige kleurcontrasten geeft en natuurlijk niet onbelangrijk, aangename temperaturen het gehele jaar door. Op dit moment sta ik versteld van de mooie roodtinten van de kerstster, Aloë Vera, kakivruchten en felle Canna’s.
Alleen al in de Serra de Monchique vindt men een diversiteit aan 1100 verschillende planten waarbij een groot gedeelte inheems is. Naast dat de stilte hier rustgevend is, word je ook erg relaxed van al het groen. Menig boomsoort verliest in de winter niet zijn blad, zoals; de kurkeik, eucalyptus, mimosa, acacia, citroen-, sinasappel- en dennenboom.
In tegenstelling tot de kust blijven de terrassen hier in de zomer helder groen, omdat het gebergte Monchique één grote waterbel is waaruit allerlei heilzame bronnen en beekjes voortkomen. In de tijd van de Romeinen ontwikkelde Caldas de Monchique zich als een kuuroord. In de 19de eeuw kwamen vooraanstaande lieden en leden van de koninklijke familie hier naar toe om er een bad te nemen voor hun gezondheid.
We genieten hier van een verscheidenheid aan landschappen. Neem nu onze ‘Hof van Eden’-wandeling. Je doorkruist de vallei van Monchique via ezelspaden, over beekjes van het ene terras naar het andere. Je kunt hier je handen uitreiken om ze te vullen met sinaasappels, pruimen, kaki’s, kiwi’s, kersen, vijgen, perziken en granaatappels.
Landbouw
Hier en daar worden grote rood/groene paprika’s, kool, zoete aardappels en tomaten verbouwd. De mensen bedrijven traditionele landbouw op kleine schaal. Ze hebben te weinig geld om apparatuur aan te schaffen om concurrerend te zijn volgens Europese maatstaven. Men gaat hier terug naar de ouderwetse ruilhandel: ‘Olá Paulo, heb jij nog een zwart zwijn (porco preto) voor mij?’ ‘Dan help ik jou het gehele jaar door aan aardappelen.’
De lokale bevolking is soms nog aan het rekenen in escudo’s. Ze zijn wars van de Europese wetgeving. Tijdens een wandeling naar de top Foia, met weidse uitzichten over de west- en zuidkust en de Alentejo, komen we João tegen met zijn kudde van 80 geiten. Deze worden bij elkaar gehouden door het stamhoofd, de bok.
‘Bom dia João, como está?’
‘Mais o me-e-e-nos (’t gaat wel). Niets alarmerends, want dit antwoord is hier standaard. Als mij gevraagd wordt hoe het mij vergaat zeg ik: ‘Óptimo!’ (geweldig!) en dan kijkt men mij meewarig aan.
‘João, wat doe je met al die geitenmelk?’
‘Dona Ana, soms moet ik liters weggooien, ’t gaat zo de waterafvoer in,’ antwoordt hij spijtig.
‘Maar dat is zonde, ik kan kaasjes van je kopen!’ roep ik enthousiast.
‘Senhora, ik heb geen koelingssysteem, zoals wordt voorgeschreven door …’ (en gebaart met zijn hand richting Brussel). ‘Als je niet voldoet aan de regels, krijgt je product geen label. Restaurants zijn bang voor de keuringsdienst van waren.’
‘Maar u gooit toch niet iedere dag kostbare geitenmelk weg?’
De herder zwijgt en dan ineens met een abrupt ‘Bom dia’ keert hij zich om en klimt als berggeit met gevolg omhoog richting Foia. Ik sta hem nog verbouwereerd na te staren. Waarschijnlijk verkoopt hij geitenkaas illegaal maar kent hij mij niet goed genoeg om dat te openbaren. Tenslotte ben en blijf ik ‘estrangeira’ (een vreemdelinge). Als bergvolk wordt hier veel verzwegen naar elkaar, maar wel achter andermans rug gesproken. De lokale bevolking is uiterst vriendelijk, maar integreren kost tijd.
Kust
En dan heb ik nog niet eens gesproken over de ruige ongerepte westkust met gezellige originele Portugese badplaatsjes zoals Monte Clerigo, waar je leuke terrasjes hebt en heerlijke verse Portugese taartjes kunt eten bij ‘A Rede’. Om maar niet te spreken over de magische zuidkust met zijn prachtige goudgele rotsformaties, met als ‘highlight’ de kliffen tussen Benagil en het kapelletje Senhora da Rocha.
Adembenemend is het stadje Silves met zijn Moorse burcht en rijk verleden. Daar kun je door sinaasappelplantages lopen en je te goed doen aan het verse sap die nog de koelte van de nacht in zich draagt.
Ach ja en heel veel meer, maar daarover schrijf ik een andere keer.
Annelies, mooi verhaal, João loopt hier vaak over het terrein op de Picota, zal hem eens vragen wat hij met z’n kaas doet. Dat theehuis, Óchálá, heeft denk ik wel een beetje meer reclame nodig, iedere kleine “winkel” heeft het nu moeilijk. Bij deze het 3w adres, kan iedereen ook gelijk zien wat voor lekkers ze hebben en hoe goedkoop!!! http://www.mythankyoupage.com/holidays-and-travel/monchique-algarve-portugal/ochala-tea-house-in-monchique-the-algarve/
I like, ben je er al achter wat João met die melk / kaas doet ?
Wat een heerlijk verhaal.
Wij zijn voornemens om ook te verhuizen naar de Algarve. Zit nu in een druilerig Nederland je verhaal te lezen. Maakt het wachten alleen maar nog moeilijker.
Erg leuk verhaal, met zoveel liefde voor de Algarve geschreven. Wij wonen sinds 1 jaar in Tavira, ook zo’n mooi stadje aan de oostkant van de Algarve. We hebben het ook reuze naar ons zin, in de zomer zijn we wel een maand of 4 in Nederland. Volgende maand weer heerlijk terug naar de geurige Algarve, we gaan ons nu inzetten om wat sociale contacten te krijgen, het liefst Nederlanders. De Zweedse gemeenschap is in dit gedeelte groot, allemaal mensen die aan golfsport doen. Wij zijn meer de genieters van het fietsen, wandelen en lekker eten. Een leuke kookclub is iets waar ik graag bij zou zitten, nog niet gevonden, wie weet dat het dit jaar lukt. In Nederland hang je een briefje bij de supermarkt met je vraag, we hebben nog geen manier gevonden hoe we zoiets in de Algarve aan moeten pakken. Wie weet heeft iemand een tip voor ons.
Hallo Elly,
Ik lees je schrijven omdat ik wandel- en fietsroutes in de Algarve aan ’t zoeken ben.
Heb je een suggestie voor me, welk boekje ik kan kopen en waar kan ik fietsroutes en wandelingen in de Algarve vinden?
Bvd met vriendelijk groeten, Marianne
Je maakt me nieuwsgierig. Zelf zijn we de Alentejo nog aan het ontdekken, ook dat is genieten.
Wat de kookclub betreft, uit de vorige reactie: onze ervaring is dat je gewoon aan mensen vertelt wat je wilt, de bushtelegraaf vertelt het door en binnen de kortste keren is het geregeld, wat dan ook. Ook heb ik hier briefjes in de supermarkten zien hangen, trouwens. Hoe vaak en hoe goed ze gelezen worden – geen idee.
Als je echt Nederlanders wilt leren kennen, wordt het wel moeilijker denk ik, dan zou je misschien hier een artikel kunnen schrijven met een verwijzing naar een e-mailadres of zo? Ik denk dat veel Nederlanders hier dit wel lezen. Het is leuk, interessant en het helpt je af en toe weer een eindje op weg.
Compliment voor de makers van dit Portal en compliment aan al degenen die hier regelmatig op schrijven!