Portugal Portal

Sommigen van ons hebben lastige karakters: we zijn arrogant of somber, we bemoeien ons overal mee of we klagen voortdurend. Anderen zijn lastig omdat ze ontevreden zijn of zichzelf graag horen praten. Sinds we in Noord-Portugal wonen, hebben we veel aanloop van vrienden en kennissen. Vaak is het leuk, soms is het hemeltergend vreselijk.

Velen van ons wonen permanent in Portugal, anderen hebben er een vakantiehuis en dat is niet hetzelfde. Als je ergens permanent woont, ben je niet met vakantie en of je in Beilen, Hoofddorp of Portalegre woont maakt dan niet uit, maar jouw bezoek ziet dat anders.

Veel ‘aanwaaiend’ bezoek denkt dat je elke dag uitgebreid luncht met wijn en ander lekkers. Ze gaan er ook van uit dat je staat te popelen om hun vakantie te faciliteren. Ze beseffen niet dat je het druk hebt met afspraken en structurele werkzaamheden die af moeten. Soms zijn ze misschien onbewust afgunstig, ze denken: “Wij moeten keihard in het koude Nederland aan de slag en jij zit hier lekker te genieten.” Stiekem vinden ze het terecht dat jij meebetaalt aan hun vakantie. Ze schuiven, ongevraagd, gezellig aan bij ontbijt, lunch, borrel en avondeten om een ‘klein’ vorkje mee te prikken en vinden het normaal dat jij hun vakantievreugde verhoogt als gratis gids en reisleider.

Verleden jaar april ging de telefoon en een onbekende stem ratelde enthousiast in mijn oor. Ene Thomas, “de beste vriend van Egbert, je weet wel, Marco kent hem ook”, zegt dat hij veel over ons heeft gehoord dat hij beslist eens onze kant op wil komen. Hij gaat ons bellen, beloofd roept hij vrolijk.

Nooit meer iets gehoord. Totdat ik een berichtje kreeg op mijn telefoon van een onbekende… dat ze in de buurt zijn en of ze langs kunnen komen. Het blijkt diezelfde Thomas te zijn die met vrouw, hond en twee jonge kinderen komt aanwaaien. Een oorverdovend spraakwaterval, geblaf, gegil en gedoe golft als een tsunami over ons leven. Een spervuur van ellende blijft dagenlang op onze rustige plek stagneren. ’s Morgens om half half acht schrikken we wakker van een enorm kabaal van vorken en messen op de tafel. De kinderen hebben honger en willen eten. In het huis dat deze ‘vrienden’ zich min of meer hebben toegeëigend is een grote keuken voorzien van alles en een standaard uitgeruste voorraadkast met van alles, maar “het is altijd lekkerder” als anderen iets voor je maken klinkt het dwingend enthousiast.

Vier dagen hebben we ons best gedaan. Op de vijfde dag zeiden we dat ze nu plaats moesten maken voor betalende gasten die al lang geleden hadden gereserveerd. Ze waren gepikeerd en vertrokken zonder een bedankje. Nooit meer iets van hen gehoord. Achteraf gezien denk ik, tjee, wat dom van ons, maar …..

En soms loopt het helemaal anders en blijven ze niet lang genoeg.

Een aantal maanden geleden kreeg ik bericht van Meike. Ooit waren we vriendinnen. We hetzelfde traject afgelegd (scheiding, kinderen alleen opvoeden en full time baan) dat schept een band. Na een woordenwisseling om niks waren we elkaar uit het oog verloren, maar sinds een jaar of wat hebben we weer een beetje contact. We wisselen foto’s uit van de kleinkindjes en een enkele keer bellen we. Eind januari belde zij me. Ze had zin om mij in mijn Portugese omgeving te zien en vroeg of ze welkom was. Ik was verheugd dat ze de moeite nam om mij na vijf jaar eens op te zoeken. Ze vloog op Porto, wilde geen auto huren, nam de trein en ik pikte haar op in Viana do Castelo.

De eerste avond was gezellig en de eerste volle dag was nog leuker. Die avond daarop begreep ik dat zij niet aan mijn tafel zat uit belangstelling voor mij en mijn nieuwe leven, maar omdat haar relatie niet lekker draaide en zij haar vriend een ultimatum had gesteld. Haar gang naar Portugal was een extra dreigement naar hem toe: als je niet oppast doe ik voortaan mijn eigen ding! De vriend reageerde niet zoals gehoopt, hij zei dat hij even geen contact meer wilde omdat hij goed na wilde denken.

Zij woont bij hem in, want een huis samen, dat wil ze niet. Ze houdt meer van haar leventje in zijn rustige Nijmegen dan in haar drukke Randstad. Ze wil dat hij zich meer naar haar voegt, maar nu hij wil nadenken of hij haar wel als permanente gast in Nijmegen wil wordt ze bang. Ze boekt haar ticket om en vertrekt een week eerder dan gepland.

Aan die dingen die we samen zouden doen en zien komen we niet meer toe en ik ben teleurgesteld. Die avond voor haar vertrek ben ik tegen haar uitgevallen en heb haar voor alles wat slecht is uitgemaakt. Die volgende ochtend sloop ze op haar tenen mijn huis en leven uit. Soms kun je beter afscheid nemen van ‘vrienden’ , als je niet aan elkaars verwachtingspatroon voldoet.

Heb jij nog een mooi verhaal over ‘vrienden’ die veel te lang bij je bleven plakken?