Spoorzoeken. Hoort die man mij wel. Geknield geconcentreerd bezig. Voorovergebogen, druk-druk. Met schilderen van de trapopgang naar het strandpaviljoen. Potdicht, alles blijkt hier nog in diepe winterslaap. Alleen de oceaan waakt over het strand. De stilte vermengt zich met een zilte zeelucht. In deze baai, met de naam Maria Luíza.
Voorjaar in de Algarve. Als vanouds puur genieten. Wandelen in gezelschap van zoemende bijen. De lucht bezwangerd met de zoete geur. Van bloeiende en vruchtdragende sinaasappelbomen. Vluchtig bekijkt hij de foto. Op m’n iPhone die ik hem voorhoud. Die kant op gebaart hij. Rechtdoor, zijn kwast priemt in de lucht.
Even verderop gaat de trap omhoog. Die brengt je naar de straatweg. Dat lijkt mij onjuist. Dan maar via het zandpad, rechtsaf. Eindeloos op-en-neer, over de rotsen de grillige kustlijn volgend. Ruig en ongerept toont zich hier de oceaangrens. Strookjes zandstrand in dromerige baaitjes. Ingeklemd tussen ongenaakbare rotskliffen.
Verkeerd gegokt, een vruchteloze poging. Alsof het zich schuilhoudt. Gebouwd in de Vroegmoderne Tijd. Torre da Medronheira, Portugees cultureel erfgoed uit de 16e eeuw. Indertijd nuttig om de kust te bewaken, tegen zeeschuimend piratenvolk.
Speurtocht
Geen enkele twijfel over z’n bestaan. Tenminste als ik diverse webpagina’s mag geloven. Van erbij geportretteerde foto’s bewaar ik een schermafdruk. Aha, een hotel in de buurt, daar bieden ze vast uitkomst. De receptioniste haalt verontschuldigend de schouders op. Die Torre zegt haar helemaal niets.
Nogal merkwaardig, zelfs een van de dorpsbewoners blijft het antwoord schuldig. Op TripAdvisor vind ik een recente review van een bezoeker. “De toren staat nogal verborgen achter de bomen. Je kunt er niet dichtbij komen. Dus ook niet erin. Er is verder ook niets bijzonders aan de toren. Is niet echt een ommetje waard!”
Tja, nu breekt mijn klomp. Daardoor laat ik mij niet ontmoedigen. Best mogelijk dat ik dit oordeel onderschrijf. Maar niet zonder het met eigen ogen te hebben gezien. Digi-reus Google vindt altijd alles wat je zoekt. Die reputatie maakt hij niet waar. Ook mijnheer Apple laat verstek gaan.
Gek, die twee internetgiganten. Weten niet eens de juiste locatie. Van dit historische bouwwerk. Bij toeval krijg ik een treffer van de GPS-coördinaten. Gelukkig, Google Maps weet daar wél raad mee. De satellietfoto toont een mij bekende straat.
Kinderspel
Heel merkwaardig, want vlakbij ligt het hotel waar ik navraag deed. Die toren is echt onvindbaar. Of mijn informatrice lijdt aan gebrekkig historisch besef. Een paar dagen later waag ik een nieuwe zoekpoging.
Aan mijn linkerhand een stille wenk. Daar aan de overkant. Van deze straat waar ik talloze keren doorheen kwam. Niet eerder sloeg ik acht op dat naambord. Afgeleid door de waarschuwing eronder: Particular. Door mij geassocieerd met: wegblijven, niet openbaar toegankelijk.
Foto Robert Steur
Ditmaal laat ik mij niet erdoor afschrikken. Onverwacht doemt hij op. Een vierkante toren. Verscholen tussen het groen. Ongenaakbaar uitkijkend over zee. Het metselwerk steekt scherp af tegen een felblauwe lucht. Eindelijk gevonden. Buut, jij bent af.
Eens met die reactie. Geen spectaculaire beloning, na mijn ommetje. Ommetje, ammehoela, een queeste bijna. Zoekend naar dat middeleeuwse uitkijkpunt. Esconde-esconde in het Portugees. Echt ondeugend, die toren. Gek op een spelletje verstoppertje.
Ik vond ‘m zo via google, zie hier.
Overigens wil “particular” zeggen “privé”, is geen kwestie van associëren maar vertalen, dat kan je iPhone vast ook wel. Die toren is dus eigendom van iemand en waarschijnlijk wil die persoon niet dat jan en alleman zonder toestemming zijn/haar eigen terrein oplopen. Ik houd er overigens ook niet van als jij morgen ineens bij mij in de tuin staat. Tis maar dat je het weet 😉 .