SC Beira-Mar uit Aveiro is niet zomaar een voetbalclub. Het is de club, waar de legendarische voetballer Eusébio da Silva Ferreira één voetbalseizoen lang heeft gespeeld. De club ook, die succesvol was eind jaren negentig van de vorige eeuw. Toen werd de Taça de Portugal gewonnen. Een voetbalclub dus, waaraan je ooit in je leven een wedstrijd bezocht moet hebben. Helemaal als je in Aveiro woont en werkt. “Logisch”, om de allerbeste Nederlandse voetballer ooit aan te halen.
Voetbalstadion Mário Duarte
Op een zonnige zondagmiddag eind februari om 15.00 uur was het zover. De aftrap van SC Beira-Mar tegen FC Pinheirense stond op het programma. Bij de ingang van het onlangs opgeknapte voetbalstadion Mário Duarte kochten we twee kaartjes voor twee euro per stuk. Deze gaven ons toegang tot de tribune achter het doel. We namen plaats, een rij of drie achter twee broers op leeftijd. Tenminste, dat deze mannen broers waren, concludeerden we uit hun houding en gebaren, die vrijwel identiek waren. Daarbij droegen ze soortgelijke petten. En in Aveiro ga je met je familie naar het stadion, dus we konden er niet ver naast zitten. Schuin naast de broers, zat een stel dat elkaar de avond ervoor uit het café opgepikt leek te hebben. Zij hadden meer oog voor elkaar dan voor het spel op het veld. Om de zoveel tijd liep de man met Bolachas Americanas langs. Een bekende en karakteristieke verschijning in Aveiro. Hij draagt zijn waar in een grote ton op zijn rug en roept zijn wafels zo ongeveer je mond in.
Harde kern van SC Beira-Mar
Vlak achter het doel had de fanatieke aanhang van de club hun plek ingenomen. Een man of vijfendertig groot. Blote basten en om de nek een geel-zwarte sjaal, de kleuren van SC Beira-Mar. Twee mannen zwaaiden met grote vlaggen van de thuisclub en er was er iemand, die sloeg op een grote trommel. Weer een ander zong de rest voor. De rest reageerde op iets wat deze voorzanger riep of haakten met z’n allen in op een nummer. Zingen kon je het eigenlijk niet noemen, het was meer een soort van schreeuwen. Ze zingschreeuwden hun ploeg toe. De harde kern kwam zodoende behoorlijk professioneel uit de hoek voor een club, die in de tweede divisie van het district Aveiro speelt. Het deed de broers op leeftijd voor ons overigens helemaal niks, zij keken onverstoord naar het veld. Af en toe zagen we één van de broers wijzen naar iemand op het veld. De ander begripvol knikkend. Veel woorden hadden ze niet nodig. Zo gaat dat nu eenmaal tussen broers.
De voetbalwedstrijd
De wedstrijd boeide vanaf de aftrap en de spelers van SC Beira-Mar hadden direct een veldoverwicht. Er werd gebuffeld, getackeld en gecombineerd. Er werd een rode kaart getrokken, maar dat deerde de thuisploeg niet. Bij hun eerste goal steeg een groot gejuich op uit de kelen van de circa 3.500 toeschouwers, kinderen sprongen in de lucht, mannen sloegen elkaar op de schouders en de harde kern stak gele rookbommen aan om het doelpunt te vieren. De wind stond gunstig voor ons en de broers, die rustig bleven zitten. Ze hadden immers de hoogtepunten in de vorige eeuw nog meegemaakt, de ‘Zwarte Panter’ in levende lijve zien spelen en waren, zo denk ik tenminste, niet snel onder de indruk.
In de tweede helft werd het snel twee tegen nul. Daarna speelde de ploeg uit Aveiro gedegen verder, genoot het publiek van de stadionspeaker, die de wissels aankondigde, de naam van de nieuwe speler door de speakers van het stadion schalde en dan afsloot met de yell: ‘Beeiiiiiiiiira!’. Die yell werd herhaald door de harde kern en een groot deel van de mensen, die op de lange zijde zaten. De sfeer zat er goed in, kansen waren er voldoende, maar een derde doelpunt werd niet gemaakt. Zo liep de wedstrijd op zijn einde. Een paar minuten voor tijd stonden de broers vrijwel gelijktijdig op. Wat stram, maar vastberaden en zonder een woord te hoeven wisselen. Ze knikten naar deze en gene, schudden handen met de mannen die naast hun hadden gezeten, en ze daalden zichtbaar tevreden en vriendelijk glimlachend de trappen van de tribune af richting de uitgang van het voetbalstadion.
Wij bleven nog even zitten. Genietend van de wedstrijd en de leuke sfeer in de aangename februarizon. Bij het laatste fluitsignaal applaudisseerden we staand én oprecht voor onze nieuwe favoriete voetbalploeg: SC Beira-Mar uit Aveiro. Alsof we al jaren fans waren. Bij de uitgang op weg naar huis, kregen we een schouderklop en knipoog van de suppoost mee: “até à próxima vez”.
