Portugal Portal

Als onder een warme wollen deken, bijna verstikkend bij binnenkomst. Alsof de stilte voelbaar is in dit stipje, meer een vlekje eigenlijk. Op de wereldkaart gezet tijdens de Moorse overheersing.

Dichterlijk

De weg kruipt over steile heuvels langs een reeks olijfbomen. Gekromd als stijve oude mannetjes die zich opwarmen in de vroege ochtendzon. In een gouden gloed die zindert en brandt als een ware koperen ploert. In het asfalt voor mij trekt hij rimpelingen als golven op de oceaan. De ochtend is nog vroeg, toch straalt de hemelbol al met volle kracht alsof het hoogzomer is.

Onderweg verlangend te worden bekoord door het dorpsbeeld met die magische uitstraling, ontstaan in lang vervlogen tijden. Gecharmeerd wandel ik er rond, omringd door de verstilde atmosfeer. Alhoewel er ongerustheid te over is, schreef Maja, vooral bij de dorpsbewoners van Cacela Velha. 

Ertoe aangetrokken voelde ik mij door een bijzonder  lezenswaardig artikel. Voortgevloeid uit de pen van Maja Kersten, verschenen op Portugal Portal in haar bijdrage: Mooi als een gedicht. Nieuwsgierig geworden naar de verzanding van de kustlijn, natuurlijk ook naar de verdwenen duinenrij.  Om m’n cultuurhonger te stillen tijdens het lezen van prachtig geschreven oeroude gedichten afgedrukt op de muren. 

Begeesterd

Om kennis te nemen van de technisch bijzondere bouwwijze, bestudeerd en aan het licht  gekomen. Daarna toegepast bij het herstelwerk aan de ‘taipa’-muur van de fortificaties. Welkom geheten door een plechtige stemmigheid, doordrenkt met ijle tonen van de gewijde muziek die toevallig weerklinkt in het eenvoudige kerkje bij binnenkomst.

Tijd voor een galão, zittend op een kabouterterras dat beperkt schaduw biedt en vergunt aan maar één enkel tafeltje. Pech want helaas bezet, overige bezoekers moeten het doen met parasols die er enigszins verloren bij staan. Net afgedankte decorstukken, nutteloze rekwisieten die geen spoortje van verkoeling beloven. Vanwege de snelle opwarming door opkomende zonnestralen die onderdoor piepen om onbarmhartig op je los te branden.

Ik hervind mijzelf mijmerend op een bankje in Vila Real de Santo António op het stadsplein. In de ban van dit grote openluchtmuseum, rondom deftig aangekleed met de fraaiste gevelwanden. Architectuur die uitnodigt om je te vergapen aan de kleinste details, uitkijkend over Praça do Marques de Pombal. Verrukt over de sinaasappelbomen die de openbare ruimte omzomen. In volle bloei, waardoor de lucht ruikt als geparfumeerd. 

In het zicht van de kerk en de obelisk opgericht ter ere van koning José I. Streng getrokken zijn ze vanuit het centrum, de zwartwit geplaveide banen. In stervorm uitwaaierend tot aan de randen van het plein. Een perfect lijnenspel dat zich voegt in de gestrengheid van het dogmatisch doorgevoerde stratenpatroon in ‘t compacte centrum.

Dubben

Aan de overkant van de Guadiana ligt Spanje. Toeristen nemen het pontje om de grensrivier over te steken op een tripje naar Ayamonte. Ongemerkt een heuse tijdreis, immers aan de overkant wijst de klok een uur later aan. Over tijd gesproken, terwijl ik in m’n geheugen graaf naar het jaartal dat ik hier voor ‘t eerst zat. Het kwartje valt niet, jammer maar verder onbelangrijk. Keer op keer herlees ik Maja’s treffende beschrijving, gevangen in de prachtige dichtregels.

Reuze spijtig dat wel, want zomaar was ‘t gedaan. Met die serene stilte in Cacela Velha toen plotsklaps de betovering werd verbroken, onaangekondigd en ruw opzijgezet door de keiharde realiteit. Met pijn in ‘t hart keerde ik het mijn rug toe, de idylle achter mij latend. Bij het waarnemen van drie bussen op de parkeerplaats die elk een lading Spanjaarden uitspuugden.

Overvallen door een horde die vanuit het niets verscheen om de fascinerende omgeving op slag te veranderen. Gepakt en gezakt al vrolijk kakelend, ritmisch wapperend met hun waaiers om zichzelf koelte toe te wuiven. Sommigen sloegen er onhandig mee in het rond als dronken honingbijen. Vastbesloten om het doodstille sprookjespleintje in bezit te nemen. 

Ruw leek het verstoten uit het woordenboek alsof het woord nooit had bestaan: onverstoord.