Net terug van een kort verblijf in Nederland en ik ben me toch moe. En dat terwijl al mijn dierbare familieleden en vrienden met juist energie geven en mijn kleinkinderen dat is heerlijk genieten. Waarom ben ik dan zo moe?
Als je in een ander land gaat wonen, kun je het land waar je vandaan komt op een afstand bekijken. Als je er middenin zit is het moeilijk te ervaren hoe het werkelijk is.
Anonieme nieuwbouwwijken
Zo zie ik ineens die enorme nieuwbouwwijken als troosteloos en contactarm. Om de zoveel meter speelt zich een ‘drama’ af. Je weet niet wat er aan de andere kant van de muur gebeurt. Niet dat je de vuile was buiten moet hangen, maar medeleven geven en ontvangen is een wezenlijk bestanddeel in een menselijk leven. En dan heb ik het nog niet eens over die enorme woontorens, waar mensen werkelijk als een mensenmassa opeen gepakt zitten. Hoe eenzaam kan het leven zijn.
Waar ik wel moe van word is het verkeer en het wachten voor stoplichten, wachten op de ‘snelwegen’ en wachten voor de kassa’s. Je bent eigenlijk voortdurend aan het wortel schieten en dat doe ik dus liever niet in dat land.
Dus kom ik met een enorme adrenaline-opeenhoping terug in mijn kleine Portugese dorpje en duurt het weer een aantal dagen voordat mijn hyperactiviteit verdwenen is en ik weer normaal kan ademhalen.
Het enthousiasme van de mensen hier als ik terugkom, de belangstelling voor mijn familie in Nederland en de omhelzingen geven me het gevoel in een warm bad te belanden. Iets dat me ook telkens weer ontroert.
De boeren die hier met hun koeien, soms 3, soms 9 en wat geiten of schapen en een paar honden een paar keer per dag naar de weitjes in de bergen lopen, met het geklingel van de bellen, ervaar ik als een rustgevend en liefelijk tafereel. Dan de kippen van mijn buurman die dagelijks tijdens hun vrije middag rondom mijn huis scharrelen en het landschap dat zich vanuit mijn huis openbaart, het stuwmeer met soms enorme schuimkoppen en de ruige bergen aan de overkant, laten mijn adrenaline snel verdwijnen.
Het feit dat ik mijn deur nooit op slot hoef te doen en dat mijn stuurslot van mijn auto werkeloos onder de voorstoel ligt, geeft me niet alleen een heerlijk gevoel maar dit getuigt ook van respect voor die ander.
En dat terwijl de mensen hier over het algemeen weinig te besteden hebben en er ook in dit dorp nogal wat analfabeten zijn, kan ik niet anders zeggen dan dat de mensen hier een wijsheid, een respect voor en een gezelligheid bezitten die het leven zeer waardevol maken.
Je voelt je mens onder de mensen en het brengt al het goede in je naar boven.