Nu ik al een tijdje niet meer in Portugal ben geweest, heb ik weleens last van ‘saudade’ zoals de Portugezen het zelf zo mooi zeggen. De beste manier om mijn huis eventjes om te toveren in een ‘casa Portuguesa’ is natuurlijk een cd opzetten. Eten zou ook kunnen, dat zou een Portugees zelf waarschijnlijk doen, maar ik ben nooit zo bedreven geworden in de Portugese keuken. Maar een muziekje opzetten wil nog wel lukken.
Ik heb meerdere favorieten, maar met stip op een staat wat mij betreft Mariza. Ik heb haar een paar jaar geleden live gehoord in Carré, waar ze een nummer zong zonder versterking: die bleek ze eigenlijk ook niet nodig te hebben. Wát een stemgeluid.
Wie ik ook vaker in het theater zag is Fernando Lameirinhas. Een Portugees die al jaren in Nederland woont en een eigen mix heeft gemaakt van fado, jazz en andere muziekstijlen. Niet speciaal het échte authentieke ‘fado-gevoel’ wat mij betreft, maar wel lekker om naar te luisteren.
Mijn allereerste Portugese concert was echter ook meteen het meest bijzondere. Ik was met mijn ouders meegegaan naar Portugal, op zoek naar woonruimte voor hen in de buurt van de nieuwe werkplek van mijn vader. Deze zoektocht leidde ons al snel naar Batalha, een klein, onbeduidend dorp, maar met een gigantisch klooster. Een klooster op een plek die, zo leerden we al snel, een verre van onbeduidende plek in de geschiedenis had. In Batalha, dat niet voor niets veldslag betekent, kon Portugal eindelijk onafhankelijk worden van de Spaanse overheerser.
In de week van onze zoektocht, bleken er tal van festiviteiten te zijn om dit feit te herdenken. Naast een bezoek van de toenmalige president was er ook een optreden van Madredeus, in het klooster. Wie de muziek van Madredeus kent, kan zich er vast een voorstelling van maken: het ijle stemgeluid en de sfeervolle klanken van de muziek pasten precies bij deze omgeving. Zo mooi is het nooit meer geworden uit mijn cd-speler. Saudade…
Links naar de websites:
- Mariza (met muziek)
- Fernando Lameirinhas
- Madredeus (muziek)