“OK, afgesproken dan! Maak je maar geen zorgen meer, het komt allemaal voor elkaar”, zeg ik geruststellend, ter afsluiting van het telefoontje en klik ‘m weg. “Godallemachtig, is me dat wat!”, verzucht ik tegen Jela, die me verwonderd zit aan te kijken. “Wat is er gebeurd?”, vraagt ze met haar zachte stem: “Iets ergs?”
Vervroegde aankomst
“Dat was Eelco. Ik ken Eelco en Silke nog niet, alleen via de mail. Ze zouden in oktober komen vrijwilligen, maar hij belde of ze nu al konden komen. Hun camper is omgekieperd op de snelweg. Ze staan nog te trillen in hun sokken van de schrik.”, leg ik uit en Jela’s ogen worden er ook groot van. “Omgevallen? Wow, dat lijkt me heel eng! Mogen ze blij zijn dat de snelweg hier over het algemeen niet druk is!”
“Zeker, want het gebeurde op de linkerbaan. Alles uit die camper lag over de weg, maar zij hebben gelukkig niks. Tamelijk ongelooflijk. We zullen het hele verhaal wel horen morgen.”
Tuurlijk zijn zij welkom. Je zegt toch geen nee als zoiets met iemand gebeurt? Maar het was inmiddels wel een grote groep, de grootste groep vrijwilligers ooit. Tien man sterk. De een nam een vriend mee, de ander kwam wat later, dit stel kwam wat eerder.
Heel gezellig hoor! En er werd ook veel geverfd en geschrobd en gedaan. Eelco en Silke waren al snel over de schok heen en maakten zichzelf heel nuttig met het verven van deuren en het koken van heerlijke maaltijden voor iedereen.
’s Avonds werd er altijd lang nagetafeld en er werd gespeeld en gezongen in de Koepel. Twee gitaristen, een boel kaarslichtjes en een goede akoestiek – dan heb je al snel een geweldig sfeertje.
De Verkleedkamer was behoorlijk populair
Met een boel vrijwilligers altijd en in de zomer een boel gezinnen met kinderen, was het vaak druk in de Verkleedkamer. Je kunt een hoop pret hebben met een paar kasten vol bijzondere kleding en hakken – er zijn prachtige modeshows gehouden, feestjes en voorstellingen.
Het begon met het uitpakken van de laatste dozen. Daar zat mijn (theater)kleding in, m’n stadse hakken, leuke jurkjes, mooie hemden – allemaal dingen die je helemaal niet nodig hebt als je een dorpje aan het verbouwen bent.
Vrijwilligster Arleen wilde heel graag een vloermozaïek maken van de tegels die we pas gescoord hadden bij de tegelfabriek. Ze had een klein kamertje op het oog, boven in het badhuis en zou dan ook de muren daarvan rood en paars verven. Toen ik bedenkelijk begon te kijken bij die kleuren, zei ze: “Je zult zien, het wordt prachtig! En als je het niet mooi vindt, dan verf ik het zó weer wit. Erewoord.”
OK. Prima dan. De vloer werd zeker prachtig en de kleuren vielen niet tegen. Met al die kleurige kleren, kanten frutsels, hoge hoeden en een heel rek met schoenen was het een mooi kleedkamertje geworden. De naam kwam er achter elkaar achteraan: De Verkleedkamer.
We vierden de aanwinst met een gezellig avondje met veel verschillende outfits en uitdagend geloop door de lange brede gangen.
Verhuizing
Tegenwoordig zit de Verkleedkamer beneden in het badhuis, naast de ingang. Met de verhuizing is er wat geschift en zijn er zakken vol weggegaan. Ik draag weliswaar zelf eigenlijk altijd meer praktische kleding – die typisch Portugese steentjes zijn bepaald niet uitnodigend om je hoge hakken aan te trekken – maar de Verkleedkamer was wel altijd een goed excuus voor de aanschaf van een bijzonder jurkje, jasje of een paar mooie schoenen. Een van de redenen om te verhuizen was omdat het veel te veel geworden was – het puilde uit het kamertje.
Er is altijd wel een goede reden
Er is altijd wel wat te vieren of te doen. Zodra er een groepje vrijwilligers is, gebeuren er aardige dingen. Zo hebben we ooit de uitslag van een prijsvraag in ons jubileumjaar op de site gezet. Wij hebben er een boel pret mee gehad en de winnaars hebben zich niet onbetuigd gelaten. Toen ze hun gewonnen week kwamen vieren, is er ook druk gebruik gemaakt van de Verkleedkamer!
Of gewoon zomaar, omdat het leuk is
Twee vrouwen die elkaar hier leerden kennen en het erg goed met elkaar konden vinden, hebben een serie gemaakt die niet zou misstaan in een galerie. Dat wil zeggen, als kunst ook humoristisch zou mogen zijn.
Er zijn een paar films gemaakt, omdat er toevallig iemand met een camera logeerde. Dan is het feit dat de camera er is en al die hoedjes, brillen, jassen en kettingen voldoende reden om bij iedereen de inspiratie te laten stromen. Er zijn spontane barbecues met zang en dans ontstaan en een spooky voordracht van de klassieker “De tuinman en de Dood”. Een “Alice-in-Wonderland-diner”, waarbij iedereen tenminste een hoed op moest hebben. Het is inmiddels te veel om op te noemen.
Reden om te boeken
Komende zomer komt er tenminste één gezin speciaal vanwege de Verkleedkamer. Een goede reden om naar Portugal op vakantie te gaan, of niet soms?
Dit is deel 23 van een “Trip down Memory Lane”, waarin Ellen Lanser herinneringen ophaalt aan de emigratie naar Portugal en de eerste ervaringen met de nieuwe cultuur. De vorige episodes kun je hier lezen: Alle berichten van Ellen Lanser.