Het straatje waaraan wij wonen mag doorgaans als rustig worden betiteld. Per week vinden gemiddeld een tractor of drie, één vuilniswagen en een stuk of vier personenauto’s hun weg respectievelijk omhoog of naar beneden. Gisterenmiddag werd ik opgeschrikt door raceautogeluid dat duidelijk vanaf de straatkant mijn oren bereikte.
Aangetrokken door nieuwsgierigheid erop af en heb mij iets meer dan twee uur vergaapt aan het passeren van antieke raceauto’s bestuurd door even antieke chauffeurs.
Met weemoed dacht ik terug aan 1971 en hoe ik destijds een oude Fiat 850 Coupé op de kop had getikt. Een heerlijk scheurautootje. Het was een two- seater, maar er hebben ook wel eens vijf volleyballers ingezeten!
Mijmerend over de dagen van toen liet ik me verwennen met de aanblik van deze oudjes waar zowel de auto’s als de berijders duidelijk de 65 jaar hadden gepasseerd. Voor de vrouwelijke lezers onder ons, ook voor mij was het een teleurstelling, ik heb geen vrouwelijke deelnemers waargenomen.
Ons straatje was onderdeel van een heuse rally, waaraan iets meer dan vijfenzeventig equipes deelnamen. Elke auto kwam van bovenaf, reed ons huis voorbij en onderaan de straat sloegen ze linksaf richting Vidais. Allemaal, behalve equipe met nummer 69. Die kwam geheel onverwacht voor mij van rechts de heuvel op rijden. De wet van de grote getallen erop loslatend verwacht ik dat zij geen prijs hebben binnengehaald.
Diegene die door mij is binnengehaald vlak na het opmerken van dit spannend gebeuren is de kat. Die maakt dagelijks een wandeling gebruikmakend van diezelfde straat en die combinatie leek mij gisterenmiddag niet geruststellend. Genietend liggend op een comfortabele keukenstoel keek hij smekend om meer van dit soort activiteiten in het doorgaans zo kalme Mosteiros.