Portugal Portal

Deze zomer kende onze vakantie een ongebruikelijk patroon. We waren al in de Franse Auvergne toen we besloten alsnog naar Portugal te gaan, omdat de Nederlandse regering onverwacht had besloten Spanje en Portugal toch ‘op geel’ te zetten. Geen verhoogd risico meer vanwege COVID-19 en dus veilig genoeg om ernaartoe te reizen.

Begin augustus arriveerden we in Portugal. Juist de maand dat ik er niet wil zijn, want hoe fijn het er ook is, in augustus is het erg druk met toeristen. Maar goed, mijn vrouw Nati als Portugese was blij haar familie te kunnen bezoeken en ook ik was verheugd want ik was al jaren niet meer in Portugal geweest. Zo kreeg onze vakantie onverwacht een positieve wending. We waren vier dagen in Praia de Mira, de strandplaats aan de Atlantische Oceaan op een kilometer of tien van het verder weinig interessante plaatsje Mira, iets onder Aveiro.

Troosteloos

In de loop der jaren hebben we een tiental plaatsen aan de Atlantische kust bezocht, steeds in de kuststrook tussen Lissabon en Caminha, aan de noordelijke grens met Spanje. Die plaatsen zijn wat mij betreft niet allemaal even aantrekkelijk. Er zijn er flink wat met een slecht ontwikkelde infrastructuur, vaak wat troosteloos, de sporen van het oude, armoedige Portugal zijn er nog te zichtbaar. Een badplaats als Nazaré, met de toeristenwinkels, bars en restaurants, is me weer te toeristisch. Is ook niet typisch Portugees, overal in Zuid-Europa kom je vergelijkbare badplaatsen tegen. Het enige verschil is dat in Nazaré de ‘Haan van Barcelos’ overal te koop is. Die malle haan is op een of andere manier tot het toeristische symbool van Portugal verheven.

Visserij

Nati en ik vinden Praia de Mira een geschikte en plezierige tussenvorm. Het is er niet te druk, het is redelijk ontwikkeld en er zijn vooral Portugese bezoekers. Als je net als wij, onvoorbereid naar Portugal gaat, ligt het misschien voor de hand om voor een paar dagen strand naar Mira te gaan. Zoals veel plaatsen langs de lange kustlijn is Praia de Mira een oude vissersplaats. Nog steeds komen hier vissersboten het strand op en wordt het sleepnet door een stokoude tractor met katrol langzaam naar de kustlijn getrokken. Je verbaast je er iedere keer weer over hoeveel tijd dat kost. Vaak heb ik naar de conditie van die op het oog totaal versleten tractoren gekeken. Het motorblok glimt van de olie. Als het sleepnet eindelijk op strand ligt, halen mannen de vis eruit en vullen vrouwen hun emmers ermee en lopen ze weg naar huis en haard. Héél veel vis levert een vangst niet op. Het leven is hard voor het vissersvolk.

Nieuwe toekomst

Praia de Mira heeft de afgelopen decennia geleidelijk aan een nieuwe toekomst als toeristenplaats opgebouwd. Er zijn hotels, volop winkels, flink wat restaurants en koffiehuizen en er is een moderne markthal. Aan de zuidkant liggen drie campings naast elkaar: een hele grote municipal, een van de keten van Orbitur en een betrekkelijk nieuwe en meer luxueuze camping.

Vlak achter de kust ligt Barrinha de Mira, een binnenmeer met een omtrek van ruim twee kilometer en dus zeer geschikt voor een rondje hardlopen. Langs een deel van het meer is een park ingericht, met houten wandelpaden, die soms over het water liggen. Als wij er lopen worden juist de laatste borden geplaatst met informatie over de dieren die in dit gebied leven.

Stilletjes

Echter, wat was het stil dit jaar in Mira. De campings waren misschien voor een kwart vol. Op de boulevard, met de oude in blauw en wit geschilderde houten kerk van de vissers, was het rustig. De grote parkeerplaats liep alleen op zondag helemaal vol. In het park langs de Barrinha de Mira staan de houten banken normaal gesproken op zondagochtend vroeg al vol met tientallen door vaatdoeken afgedekte potten en pannen van de families die er dan lunchen. Maar deze keer heb ik er vrijwel geen gezien.

Ik vrees dat Portugal een slecht toeristenjaar heeft gehad. Door een check op Booking.com weet ik dat er in Lissabon in augustus nog volop kamers te krijgen waren. Dat is wel eens anders geweest. Voor ons was Mira heerlijk rustig. We hebben er iedere avond in een ander restaurant gegeten, tweemaal moesten we met een QR-code aantonen gevaccineerd te zijn, twee keer niet. De Arroz de marisco, rijst met heel veel vis, in een klein zijstraatje bij Restaurante Arrais was het best.